- Detalji
-
Kategorija: Film
-
Objavljeno: Četvrtak, 17 Prosinac 2015 01:24
-
Piše: Tihomir Ivka
Što jedan film označava kultnim? Opće prihvaćena definicija bila bi da je riječ o filmu koji „ne prolazi“ s vremenom, već zadržava staro i stječe novo kultno sljedbeništvo kroz godine i desetljeća nakon premijere bez obzira bio on na početku uspješan ili je potonuo na blagajnama. Druga definicija kojoj je sklonija akademska filmska zajednica nema veze s publikom, već sa strukturom, odnosno pristupu temi. To su, dakle, avangardni filmovi koji se kreću neistraženim tematskim teritorijima, koji koketiraju s tabuima..., na potezu od „Andaluzijskog psa“ do „Noći živih mrtvaca“, sve ono što je opozitno mainstream filmovima, pa čak i ako su toliko smeće da su dobri. I nije nužno da je riječ o nezavisnim produkcijama. Ali je nužno staviti ih u vremenski kontekst, jer ono što je bilo provokativno 1965. ili 1975. danas je u pravilu dječja emisija s obzirom na količinu nasilja i raznih bizarnosti smo izloženi svakodnevno s TV ekrana i kaotične mreže zvane Internet.
Dakle, po raznim se kriterijima može jedno djelo sedme umjetnosti okarakterizirati kao kultno i gotovo sve te kriterije ispunjavaju „Ratnici podzemlja“ Waltera Hilla. Oni su po objavi 1979. godine bili prezreni od filmske kritike, izazivali prijepore i sukobe, i s vremenom samo bildali svoju reputaciju, doživjeli spin off kroz video igru, strip, lutke, ima web stranica koja se bavi samo detaljima o filmu, postoje fan klubovi, obljetnice i „banda“ koje se danas fura na Warriorse, ali više kao društveni klub, nemaju nikakve veze s kriminalom. Film je to kojem se od vremena do vremena vraća stara publika i na koji se navlače nove generacije poštovatelja. Film čiji su dijalozi (ne treba ići dalje od „can you dig it“ i „warriors, come out and play“) i scene postala opća mjesta pop kulture.
Opširnije...
- Detalji
-
Kategorija: Film
-
Objavljeno: Nedjelja, 14 Lipanj 2015 22:04
-
Piše: Tihomir Ivka
Nije jasno kako ovaj vizualno fascinantni, metaforički jak, izvrsno režiran i duboko promišljen film, nije u doba kad se pojavio slavljen kao trijumf filmske umjetnosti
„Zapravo, ne vidim veliku razliku između Mad Maxa, Praščića Babea i Happy Feet jer samo želim ispričati dobru priču“, ističe već godinama u intervjuima George Miller, filmaš koji je ovih dana ponovno u centru pažnje zbog četvrtog nastavka Mad Maxa, blockbustera koji se podjednako snažno dojmio publike i kritike što je prije iznimka nego pravilo kad su u pitanju akcijski filmovi.
I u pravu je, dobar film čini dobro režirana i odglumljena priča, a ne žanrovsko određenje. No u moru redateljskih žanrovskih fah idiota, Miller je ipak izuzetak, rijetke su biljke genijalci koji uspijevaju snimati brze brutalne distopijske akciće koje kritika obožava i s druge strane zaraditi 7 nominacija za Oscara za dirljiv film za djecu kao što je bio slučaj s „Praščićem Babeom“. Miller zapravo nije snimao puno igranih filmova s obzirom da su mu nakon uspjeha Mad Maxa sva vrata bila otvorena.
Opširnije...
